Καλά Χριστούγεννα και καλές αγορές

Ήρθαν και πάλι τα Χριστούγεννα!
Λαμπιόνια, δώρα, τραγούδια, στολίδια, κάλαντα... Όλα μαρτυρούν ότι όλη η πλάση γιορτάζει. Εμένα όμως, όλη αυτή η γιορτινή ατμόσφαιρα, κάνει τα νεύρα μου ζαρτιέρες!
Κάθε φορά που έρχονται τα Χριστούγεννα, θα προτιμούσα να μετακομίσω στον πλανήτη Άρη και να μείνω εκεί μέχρι να γυρίσει στο κουτί του και το τελευταίο χριστουγεννιάτικο στολίδι.
Δεν ξέρω αν δεν αντέχω το γιορτινό κλίμα επειδή είμαι από τη φύση μου στριμμένη ή επειδή δεν αντέχω την επιτηδευμένα χαρούμενη -μην πω χαζοχαρούμενη- ατμόσφαιρα που μας μεταφέρουν κάθε χρόνο μέσω των ΜΜΕ.
Ας δεχτώ ότι είμαι εγώ η στριμμένη. Ας δεχτώ ότι δε με αγγίζει το πνεύμα των Χριστουγέννων. Πώς να με αγγίξει άλλωστε... Αφού δεν μπορώ να το βρω πουθενά! Τόσα χρόνια το ψάχνω κι αυτό δε λέει να εμφανιστεί μια φορά μπροστά μου. Βελόνα στ' άχυρα να έψαχνα, θα την είχα βρει προ τετραετίας!
Και σαν να μην έφτανε αυτό, εμφανίζονται μπροστά μου διαφημίσεις που προσπαθούν να με πείσουν ότι, όταν σε αγγίξει το πνεύμα των Χριστουγέννων, παίρνεις τους δρόμους, ορμάς στα μαγαζιά σαν σίφουνας, ψωνίζεις ότι βρεις μπροστά σου -με 49 άτοκες μηνιαίες δόσεις φυσικά- και μετά μπουκάρεις σε μια τράπεζα, παίρνεις ένα εορτοδάνειο και δυο καταναλωτικά που θα αποπληρώσεις σε 45 χρόνια -με επιτόκιο φυσικά- και μετά πας στο σπίτι σου, κάθεσαι στο τραπέζι να φας τη γαλοπούλα μαζί με τα παιδιά σου, τον μπατζανάκη σου, τον κουμπάρο σου, την τρίτη ξαδέρφη του πεθερού της κουνιάδας σου και εσύ είσαι καταχρεωμένος και τρισευτυχισμένος!
Και φυσικά, κάπου εκεί σταματάει η διαφήμιση... Όχι, δεν σταματάει γιατί τελείωσε ο τηλεοπτικός χρόνος. Σταματάει γιατί τελείωσε το παραμύθι! Τί να σου δείξουν μετά από αυτό; Να σου δείξουν ότι για τα επόμενα 45 χρόνια -μέχρι να αποπληρώσεις τα δάνεια ντε- δε θα ξανακάνεις Χριστούγεννα και τη γαλοπούλα θα τη βλέπεις μόνο σε διαφημίσεις κάθε που θα έρχονται γιορτές;
Ας επιστρέψουμε όμως και πάλι στο ότι δεν αντέχω τη γιορτινή ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων. Δεν αντέχω να με βομβαρδίζουν άλλο, από όλα τα ΜΜΕ, με δεντράκια, δωράκια, χιονανθρωπάκια, ταράνδους και άγιους Βασίληδες. Δεν αντέχω τις χριστουγεννιάτικες ταινίες, δεν αντέχω τα χριστουγεννιάτικά τραγούδια, δεν αντέχω τη φιέστα που λέγεται "Χριστούγεννα". ΦΤΑΝΕΙ!
Για να μην αναφερθώ στο επιτηδευμένο κλίμα αγάπης που επικρατεί κάθε Χριστούγεννα και στη χαζή συνήθεια να ανταλλάσσουμε δώρα τη συγκεκριμένη μέρα -αν θέλω να κάνω δώρο σε κάποιον που αγαπάω, μπορώ οποιαδήποτε μέρα του χρόνου, δεν χρειάζομαι υποδείξεις!- που είναι κάτι που με κάνει να θέλω, ακόμα πιο πολύ, να μετακομίσω σε άλλο πλανήτη.

Αν ήμουν σεναριογράφος

Γυρίζει ο γιος στο σπίτι αργά και η μάνα του δεν κοιμάται, κάθεται και τον περιμένει.

(Η σκηνή αρχίζει με πλάνο στο ρολόι που δείχνει 5, μετά πάμε πλάνο στη μάνα που κάθετε και κουνάει νευρικά το πόδι της, μετά ακούγεται η πόρτα, μπαίνει μέσα ο γιος και αρχίζει ο διάλογος)

μαμά (με ανακριτικό ύφος): Πού ήσουν παιδί μου τέτοια ώρα; Έχει πάει 5 το πρωί.

γιος (με ύφος που δείχνει ότι βαριέται απίστευτα): Πώς κάνεις έτσι ρε μάνα… Ήμουν με κάτι παιδιά στο σπίτι του Μάκη.

μαμά (με υπεροπτικό και επικριτικό ύφος): Ποιου Μάκη; Του γιου της Σούλας που μένει απέναντι; Αυτός παιδί μου το πάει το γράμμα!

γιος: Όχου! Δεν σε αντέχω όταν αρχίζεις τις κατινιές!

μαμά (με ύφος «η μάνα έχει πάντα δίκιο»): Εγώ ανησυχώ για σένα γιατί είμαι μάνα σου κι εσύ με λες κατίνα! Εγώ για το καλό σου το λέω παιδάκι μου, γιατί φοβάμαι μη σε ξεμοναχιάσει αυτός ο Μάκης και γίνει κανένα κακό…

γιος: Έλα τώρα ρε μάνα, τι είναι αυτά που λες; Να με ξεμοναχιάσει λέει. Παιδάκι είμαι; Εξ άλλου, δεν ήμουν μόνος μαζί με τον Μάκη. Ήταν εκεί και ο Τάκης της κυρίας Κούλας, ο Λάκης της κυρίας Βούλας και ο Σάκης της κυρίας Τούλας

μαμά (με ύφος «τώρα το παθαίνω το καρδιακό»): Τι;;; Ήταν εκεί ο Τάκης;

γιος (αρχίζει να τα παίρνει στο κρανίο): Ναι μαμά, ήταν…

μαμά (με ύφος «μου έρχεται κι άλλο καρδιακό»): Ήταν εκεί κι ο Λάκης;

γιος (τα ‘χει πάρει στο κρανίο): Ναι μαμά, ήταν…

μαμά (με ύφος «απόψε θα πάω από καρδιά»): Και ήταν εκεί κι ο Σάκης;

γιος (τα πήρε πολύ άγρια στο κρανίο): Ναι ρε μάνα ήταν! Τι θες τώρα;

μαμά (με ύφος «η μάνα μιλάει τώρα, εσύ σκάσε»): Παιδάκι μου, τι δουλειά έχεις εσύ με αυτούς; Όλη η γειτονιά ξέρει ότι αυτοί το πάνε το γράμμα!

γιος (ο οποίος κοντεύει να βγάλει καπνούς από τα αυτιά): Ο ένας το πάει το γράμμα, ο άλλος το πάει το γράμμα, έλεος ρε μάνα!

μαμά (με ύφος «η μαμά τα ξέρει όλα»): Αχ παιδάκι μου, έχει χαλάσει η κοινωνία… Τώρα πια οι περισσότεροι το πάνε το γράμμα και καμαρώνουν κι από πάνω… Αχ… Πάει ο κόσμος, χάλασε. Μια απορία έχω μόνο…

γιος: Τι απορία;

μαμά (με ύφος σαν να λέει κάτι απόλυτα λογικό): Αφού όλοι το πάνε το γράμμα, γιατί αργούν τόσο τα ΕΛΤΑ;;;

Επέστρεψα

Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από τότε που εγκατέλειψα το blog μου.
Πραγματικά, δεν ξέρω γιατί το εγκατέλειψα. Ίσως επειδή φοβήθηκα ότι θα έπρεπε να αφιερώνω περισσότερο χρόνο απ' όσο είχα στη διάθεσή μου, ίσως επειδή ένιωθα ότι δεν έχω την ικανότητα να αποτυπώνω με ακρίβεια τις σκέψεις μου με τη μορφή λέξεων (φοιτήτρια πολυτεχνικής σχολής γαρ) πάνω σε ένα λευκό τμήμα της οθόνης...
Όπως και να 'χει, το blog δεν δημιουργήθηκε για να αναδείξει τις ικανότητές μου στο χειρισμό του γραπτού λόγου. Δημιουργήθηκε σαν ένα είδος διαμαρτυρίας.
Αυτό σκέφτηκα την ώρα που, ψάχνοντας στους σελιδοδείκτες μου, έπεσα πάνω στο blog μου. Μερικά δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να πάρω την απόφασή μου. "Όχι ρε γαμώτο. Δε θα τα παρατήσω έτσι εύκολα. Είμαι blogger εξ αντιδράσεως και αυτό δε θα αλλάξει ποτέ.", είπα στον εαυτό μου.
Μέσα στο επόμενο δευτερόλεπτο είχα ήδη κλικάρει στο σελιδοδεικτή...